Νερό και Μυθολογία

Από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι το νερό ήταν κι εξακολουθεί να είναι η βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη του πολιτισμού. Η πεποίθηση αυτή καθρεφτίζεται στις λαϊκές δοξασίες, στη μυθολογία και στις θρησκείες.

Το νερό συμβολίζει την αρχέγονη ουσία απ’ την οποία δημιουργήθηκαν όλες οι μορφές ζωής. Πέρα όμως από τις όποιες θεοποιήσεις, το νερό στάθηκε και ένα παγκόσμιο σύμβολο αγνότητας, διαύγειας και κάθαρσης. Σε όλες τις θρησκείες, από τις αρχαιότερες μέχρι τις πιο σύγχρονες, η επαφή με το νερό συνιστά αναγέννηση και κάθαρση. Το «αθάνατο νερό», η «πηγή της νεότητας», το «νερό της ζωής», αποτελούν μυθικές εκφράσεις της ίδιας αλήθειας: ότι στο νερό ενυπάρχουν η ζωή και η αιωνιότητα. Για πολλούς λαούς και σε πολλές εποχές το νερό αποτέλεσε σύμβολο ζωής και δημιουργίας.

Οι αρχαίες κοινωνίες θεοποίησαν το νερό. Η ελληνική μυθολογία είναι πλούσια σε μύθους και θαλάσσιες θεότητες (Ποσειδώνας, Πρωτέας, Νηρέας, Αλφειός, κ.α.) που σχετίζονται με το νερό.

Για τους Ιάπωνες, η στεριά σχηματίστηκε όταν μια σταγόνα της υγρής ύλης του χάους έπεσε πάνω στη Γη, ενώ οι Ινδοί πιστεύουν πως το νερό είναι απαραίτητο για την κίνηση του Σύμπαντος, επειδή κλείνει μέσα του τη δύναμη που το κινεί.

Ο θεός Ατούμ της αρχαίας Αιγύπτου γεννήθηκε από το νερό, και οι Μάγιας, στην Κεντρική Αμερική, το λάτρευαν σαν θεό. Μάλιστα πολλοί τίτλοι ευγενείας, των Μάγια, αφορούσαν το νερό, όπως το ύδωρ του Caracol που είχε αποδοθεί σε μέλος της αριστοκρατίας. Οι Ασσύριοι πίστευαν πως το Σύμπαν γεννήθηκε από το νερό.